یلدا و نه ماهگی

با آمدن یلدا، پسرک من پا به ده ماهگی می گذارد. به خاطر سپردن و ثبت لحظه به لحظه ی بزرگ شدن او کاری ست دشوار. او بزرگ می شود و تغییر می کند، کارهایی را که امروز انجام می دهد، ممکن است فردا دیگر تکرار نکند و فردا حتما کارهای جدیدی انجام خواهد داد. آنقدر لحظاتش شیرینند که  نه تنها خنده های دلبرانه اش، که حتی دیدن چهره ی گریان و به اصطلاح لب برچیدن او هم لذتی خاص دارد.

او به تازگی بسیار تلاش میکند که اجسام را با انگشتانش بردارد. برای برداشتن یک پَر از روی زمین تلاش خنده آوری میکند. بیسکوییت را دوست دارد، نان را نیز. و همچنان از مزه ی سوپ مخصوص خودش که دیگر تبدیل به یک سوپ کامل شده است، راضی ست! هنگام شیر خواستن یقه ام را می گیرد! دو کلمه ی «با» و «ما» را به طرز بامزه ای پشت سر هم تکرار می کند. سرگرمی روزهای پایانی ۸ ماهگیش انداختن اسباب بازیها و قاشقش از روی صندلی غذا و تختش به پایین و نگاه کردن مکان افتادن آنهاست و البته گاهی صدا کردن دیگران و کمک خواستن برای داشتن دوباره ی آن چیز.  بیش از همه از بازیهای مادربزرگ نازنینش لذت می برد و قهقهه هایی که برای بازیهای او سر می دهد، در هیچ زمان دیگری تا کنون تکرار نشده اند. از دیدن عکس مادر بر دیوار اتاق بسیار لذت می برد. با صدای موسیقی سَرسَری یا شاید نانای می کند! او چند وقتی است که دس دسی را فراموش کرده انگار! با آهنگ مخصوص دس دسی، سَرسَری میکند، نه دس دسی!

امسال در درازترین شب سال، حافظ را با نیت پاک ماندن کودکی گشودم که سال گذشته نبود و امسال بوی خوش خداییش مستم کرده..